The course,”Special Topics on Representations” of Arch.Uth.
is pleased to host “Parametric Behaviours” a lecture by Sergio del Castillo Tello.
on Monday 24/05/21 at 15:00 (GMT+2, Athens)
Sergio del Castillo Tello is an expert in Computational Design and Founder of MIAUTICS
University of Thessaly
Department of Architecture
Professor: Anthi Kosma
Σαν τα μικροδιηγήματα, ένα σχέδιο μπορεί να αποτελείτε από πολλά μικροσχέδια, μικροιστορίες.
Like micro-stories, a drawing can be made up of many micro-drawings, micro-narratives.
Αυτές μπορεί να στήνονται αυθόρμητα, συχνά εντελώς τυχαία, σχεδόν πάντα όμως είναι παραθετικές, στέκονται δηλαδή η μία δίπλα στην άλλη και έχουν κάποια σχέση με αυτές. Για αυτό συνήθως χρειάζεται πολύ ώρα για να παρατηρήσεις, να «ταξιδέψεις» και να «περιηγηθείς» στις ιστορίες αυτών των σχεδίων.
These can be set up spontaneously, often completely randomly, but they are almost always in apposition. They stand next to each other and have some relationship with them. These drawings usually take a long time to observe, “travel” and “browse” their stories.
Yπάρχουν αφηγηματικά σχέδια όπου η περιγραφή προσπαθεί να πάει πέρα από την αποτύπωση και να φανταστεί νέες καταστάσεις. Νέες «συγ-κατοικήσεις».
There are narrative drawings where the description tries to go beyond the capture and imagine new situations. New “co-habitations”.
Σκέψεις με αφορμή το μάθημα «Ειδικά Θέματα Αναπαραστάσεων», Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Thoughts on the occasion of the course “Special Issues of Representations”, Department of Architectural Engineering of the University of Thessaly.
Παρακάτω βρίσκονται αποσπάσματα και το βιβλίο των Atelier Bow-Wow & K. Michael, Architectural Ethnography (The Incidents):
Bellow you can find some quotes and download the book (pdf) by Atelier Bow-Wow & K. Michael, Architectural Ethnography (The Incidents):
[..] Ενδιαφερόμαστε για την οικολογία που συμβαίνει γύρω από την αρχιτεκτονική. Από την πρακτική άποψη της κατασκευής, πολλά αντικείμενα που περιβάλλουν την αρχιτεκτονική, ή που υπάρχουν μέσα της, μπορούν να θεωρηθούν ως μη κατάλληλα στοιχεία αρχιτεκτονικής ή, ως θόρυβος. Αλλά στην πραγματικότητα, αρχιτεκτονικά στοιχεία και συσκευές (στέγη, τοίχος, δάπεδο, κολώνα, παράθυρο, σκάλα κ.λπ.) λειτουργούν πάντα, παίζουν και συνυπάρχουν με μη αρχιτεκτονικά στοιχεία (βροχή, ήλιος, άνεμος, βαρύτητα, σώμα, δέντρα, γη, κλπ.) σε ένα συγκεκριμένο μέρος και ώρα. Φυσικά για την κατασκευή χρειαζόμαστε ακριβή σχέδια που καθορίζουν λεπτομέρειες. Αλλά δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι όλα αυτά τα μη αρχιτεκτονικά στοιχεία αποτελούν μέρος της οικολογίας της διαβίωσης.
[..] we are interested in the ecology that happens around architecture. From the practical standpoint of construction, many objects that surround architecture, or that exist within it, can be considered as non-proper elements of architecture, or noise. But actually, architectural elements and devices (roof, wall, floor, column, window, staircase, etc.) always work, play, and coexist with non-architectural elements (rain, sun, wind, gravity, body, trees, earth, etc.) in a specific place and time. Of course for construction we need precise drawings that define details. But we shouldn’t ignore that all these non-architectural elements are part of the ecology of livelihood.
Read More
Ευτυχώς κανένα άτομο δεν ανέφερε τη γεύση του φιλιού.
Afortunadamente, nadie mencionó el sabor del beso.
Αν το έκαναν τότε τα πράγματα θα ήταν κάπως άβολα. Το μάθημα θα αναγκαζόταν να περάσει σε επίπεδα, πιο ιδιωτικά, να αναφερθεί σε πεδία ερωτογενή και γενικά, θα αναγκαζόταν να «ρίξει τις μάσκες» και να μιλήσει για την συνθετότητα της αίσθησης της γεύσης. Η παράξενη γεύση του Άλλου ατόμου. Κάποιες φορές τόσο νόστιμη, κάποιες τόσο ξένη, παράξενη. Το ταξίδι στην αίσθηση της γεύσης ή, για κάποιους, της απομάκρυνσης από τις «μητρικές» «νοστιμιές». Όσο μεγαλώνουμε και απομακρυνόμαστε από εκείνες τις πρώτες, τις οικείες, τις παραδοσιακές γεύσεις οι γευστικοί κάλυκες, λένε, διευρύνουν το ρεπερτόριο τους, εκλεπτύνονται.
Si lo huberan, las cosas serían un poco incómodas. El curso se vería obligado a pasar a otros niveles, más privados, a referirse a campos erógenos y en general, a verse obligado a “arrojarse las máscaras” y hablar de la complejidad del sentido del gusto. El extraño gusto de la otra persona. A veces tan delicioso, algunas tan extraño y raro. El viaje al sentido del gusto o, para algunos, la salida de los “manjares” de la “madre”. A medida que envejecemos y nos alejamos de esos primeros sabores tradicionales y familiares, las papilas gustativas, dicen, amplían su repertorio, se vuelven más refinadas.
Πιθανότατα βέβαια ξέφυγα από το θέμα του μαθήματος: αναπαραστάσεις γεύσεων ή εικόνες από τις γεύσεις ή αποτυπώνοντας την αίσθηση της γεύσης ενός φρούτου κτλ. Αλλιώς θα μπορούσαμε να πούμε πως η πρόσκληση ήταν να προκύψει ένα σταμάτημα. Σταματώ τους αδιάφορους, τους επιτακτικούς και ομογενοποιημένους, τους αβέβαιους και συνεχόμενους ρυθμούς για να παρατηρήσω. Σταματήσαμε λίγο με αναφορά τον Προυστ «Αλλά αρκεί ένας θόρυβος, μια μυρουδιά, που ακούστηκε ή μυρίστηκε κάποτε, να παρουσιαστούν ξανά, ταυτοχρόνως μέσα στο παρόν και μέσα στο παρελθόν[..] Ένα λεπτό απελευθερωμένο από την τάξη τού χρόνου επαναδημιούργησε μέσα μας για να μπορέσει αυτός να το νιώσει, τον άνθρωπο απελευθερωμένο από την τάξη τού χρόνου. Και γι’ αυτό είναι κατανοητό να εμπιστεύεται τη χαρά του, ακόμα κι αν η γεύση απλώς ενός μπισκότου ..»[1]
Lo más probable es que me haya salido del tema del curso: representaciones de sabores o imágenes de sabores o captación del sentido del gusto de una fruta, etc. También, podríamos decir que la invitación era para hacer una parada. Dejo los ritmos indiferentes, convincentes y homogeneizados, inciertos y continuos para observar. Hicimos una pausa para mencionar a Proust “Pero basta que un ruido, un olor, que una vez se escuchó u olió, para que reaparezca, al mismo tiempo en el presente y en el pasado [..] Un minuto liberado del orden del tiempo recreado dentro de nosotros para que podía sentirlo, el hombre liberado del orden del tiempo. Y es por eso que es comprensible confiar en su alegría, incluso si es solo el sabor de una magdalena … “ [1]
Στην περίπτωσή μας, κάνω μια παύση και παρατηρώ την αίσθηση της γεύσης και, ίσως πιο πολύ, της επίγευσης. Της γευστικής εντύπωσης που συνεχίζει να υφίσταται στο στόμα ή τον ουρανίσκο, ακόμα και μετά την κατάποση μιας τροφής ή ενός ποτού[2]. Οι συμμετέχοντες/ουσες είπαν τελικά πως η γεύση είναι κάτι ακαθόριστο μια και ότι νιώθεις μπερδεύεται με αναμνήσεις, εικόνες από καταστάσεις και αγαπημένα πρόσωπα. Η γεύση είναι συνδετική. Κατά κάποιο τρόπο είναι αγώγιμη με αγωγό-μεσολαβητή το σάλιο. Έτσι επιτρέπονται διελεύσεις που ενεργοποιούν τους γευστικούς κάλυκες που μάλλον, με τη σειρά, τους θα είναι συνδεδεμένοι με τις εικόνες συγκεκριμένων αναμνήσεων. Συνδετική, σχεσιακή, η γεύση βρίσκεται εδώ, «εδωνά», κάπου ανάμεσα. Κάπως έτσι κι εγώ θυμήθηκα την πρώτη φορά αναγκάστηκα να ζωγραφίσω τη γεύση. Ξαναβρήκα εκείνο το σχέδιο από τις φράουλες κάπου το 2010, τότε στην αίθουσα Museo του ETSAM στο μάθημα DΑEIG II (Dibujo Avanzado e Interpretación Gráfica) με τον Antonio Verd και κάποιους σεφ καλεσμένους του να μιλούν για τη γεύση ως μια αίσθηση (και ίσως αισθητική) που όλο και εκλεπτύνεται.
Read More
Ξαφνικά οι επιφάνειες των σχεδίων έγιναν άλλες, «βγήκαν από τις σελίδες». «Drawing off the page», όπως λένε.
De repente las superficies de los dibujos se convirtieron en otras, “salieron de las páginas”. “Drawing off the page”.
Τα σχέδια έφυγαν από το οριζόντιο χαρτί ή το τετράδιο επάνω στο τραπέζι, αποχαιρέτισαν την οθόνη του υπολογιστή και απλώθηκα παντού, σε μέρη που πριν δεν φανταζόμασταν.
Los dibujos dejaron el papel horizontal o el cuaderno sobre la mesa, se despidieron de la pantalla del ordenador y se expandieron por todos lados, en lugares inimaginables.
Μια κοπέλα έβαψε-έγραψε τον τοίχο του σπιτιού της μητέρας της, κάποιος άλλος μια ντουλάπα γεμάτη «δάκρυα», κάποιος το τραπεζάκι με σκόνη στο μπαλκόνι, άλλος ένα χαρτονόμισμα, η Όλγα το δέρμα της, η Μαρία μια πήλινη επιφάνεια, η Δήμητρα επιφάνειες από πλαστικό, η Εύη ένα ύφασμα, πολλοί δοκίμασαν άλλα είδη χαρτιών όπως χοντρά χαρτόνια, χρωματιστά ή χαρτί από χαρτόκουτα.
Una mujer pintó la pared de la casa de su madre, otro un armario lleno de “lágrimas”, Yannis una mesa llena de polvo que estaba en el balcón, otro un billete, Olga su piel, María una superficie de arcilla, Dimitra pintó en superficies de plástico, Evi en un tejido, muchos probaron diferentes tipos de papel, cartulinas o papel de cartón.
Αλλά αυτό το κείμενο αφορά μια παρατήρηση.
Νο obstante, este texto trata de una observación.
Παρατηρώντας μια πρακτική, αυτή τη σχεδιασμού, της ανάδυσης των εικόνων των σχεδίων.
Observando una práctica, la del dibujar, el aparecer de las imagenes dibujadas.
Στη δική μου περίπτωση, πιο σωστά, παρατηρώντας την παιδαγωγία μιας πρακτικής.
En mi caso, más correctamente, observando la pedagogía de una práctica.
Ακόμα πιο συγκεκριμένα παρατηρώντας μια εικαστική δοκιμή. Μια δοκιμή που προσπάθησε να προκαλέσει μέσα από το απρόβλεπτο τη διαδικασία της μάθησης, μια απρόβλεπτη μάθηση.
Y, aún más específicamente observando un experimento artístico. Una tentativa que intentó provocar a través de lo impredecible el proceso del aprendizaje, un aprendizaje impredecible.
Το παροδικό, το φευγαλέο, το εφήμερο αντικατέστησαν τα σχέδια που γνωρίζαμε.
Lo temporal, lo fugaz, lo efímero reemplazó los dibujos que conocíamos.
Τα σχέδια έγιναν, όχι μόνο, γρήγορα αλλά επίσης περιορισμένης διάρκειας, διαβατάρικα.
Los dibujos se hicieron, no solo rápidamente sino, al mismo tiempo, de duración limitada, pasajeros.
Read More
Αυτό το ποστ αφορά τη χαρά και το παραξένεμα που έφερε μια “στενάχωρη” δημοσίευση. This post is about the joy and strangeness that occurred from a publication.
Για την ακρίβεια η χαρά και το παραξένεμα αφορούν στο πως η στενοχώρια που νιώθουμε και οι στενοί χώροι όπου ζούμε μετατράπηκαν σε λέξεις, σε εικόνες και, εν τέλει, σε κάτι από τέχνη. To be precise, the joyful and strange feelings emerged as a result of the way we managed to turn our sorrows and griefs into words, images and, ultimately, into a kind of art.
Ένα κείμενο του ιστολογίου, μαζί με κείμενα και εικόνες από το μάθημα «ειδικά θέματα αναπαραστάσεων» στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας την άνοιξη του 2020 σε συνεργασία με τη Φεδερίκα Μαρτελα έγιναν ένα κείμενο που συμμετείχε στο συλλογικό τόμo, “URBAN CORPORIS: UNEXPECTED”. A text of this blog, with texts and images from the lesson “Special Issues of Representations” at the Department of Architecture of the University of Thessaly in collaboration with Federica Martella formed an article which is included in the collective volume “URBAN CORPORIS: UNEXPECTED”.
Ένα βιβλίο αρχιτεκτονικής, τέχνης, φιλοσοφία και πολεοδομικών σπουδών που μέσα από διαφορετικές συμμετοχές διαπραγματεύεται τις αλλαγές που έφερε στην πραγματικότητάς μας η πανδημία του Sars-Cov2. A book of architecture, art, philosophy and urbanism to nourish the urban body. Through different contributions deals with the changing reality brought by Sars-Cov2 pandemic.
Το “στενάχωρο”, ξεκίνησε σαν ενα λυρικο κείμενο γύρω από τον αναγκαστικό εγκλεισμό που ακολούθησε το ξεσπασμα της πανδημίας του covid-19 την άνοιξη του 2020. Με αφορμή τη διπλή έννοια που έχει στην ελληνική γλώσσα το “στενάχωρο” [stenáchoro] ως “confined space”και ως “στεναχωρημένος” [steno-choriménos] δηλαδή “being distressed” εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στο φυσικό και τον ανθρωπολογικό χώρο. Πως τα κοινωνικά όρια εκφράζονται στα φυσικά όρια, αλλά και πως τα φυσικά όρια δομούν τις κοινωνικές σχέσεις. “Stenachoro” began as a lyrical text about the forced closure that followed the lockdown of the covid-19 pandemic in the spring of 2020. On the occasion of the dual meaning that ” stenáchoro ” has in Greek language [stenáchoro] as confined space” and as “saddened” [steno-choriménos] that is, “being distressed” examines the relationship between natural and anthropological space. How social boundaries are expressed in physical boundaries, but also how physical boundaries structure social relations.
Για την παρουσίαση των “στενάχωρων” ορίων χρησιμοποιείται βιβλιογραφική αναφορά ενώ σαν case study και δεδομένα-μαρτυρίες έχουν χρησιμοποιηθεί αποσπάσματα κειμένων και εικόνων που πραγματοποιήθηκαν στο μάθημα την περίοδο που εξετάζουμε. For the presentation of the ” stenáchoro” boundaries, bibliographic references are used while as a case study and data-testimonies, excerpts of texts and images that took place in the course the period we are examining have been used.
Τα κείμενα αυτά προέκυψαν αυθόρμητα στα πλαίσια ενός γραφιστικού-εικαστικού ημερολογίου που οι σπουδαστές/τριες είχαν να πραγματοποιήσουν. Τα αποσπάσματα που παρουσιάζονται εδώ, τα σχετικά με τον covid και το “στενάχωρο”, είναι εκφράσεις που περιγράφουν αυθόρμητα και “εκ του φυσικού” πτυχές της “αποκλεισμένης” καθημερινότητάς. These texts arose spontaneously in the lesson in the context of a graphic-visual diary that the students had to carry out. The excerpts presented here, about covid and ” stenáchoro “, are expressions that describe spontaneous and “natural” aspects of “excluded” everyday life.
Για τις ισορροπίες μεταξύ καταστροφής και απεικόνισης
On balance between catastrophe and representations
Απόσπασμα Εxtract:
Deleuze, Gilles, and Francis Bacon. Francis Bacon: The logic of sensation.
Από το μάθημα «Ειδικά θέματα αναπαραστάσεων» στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πανεπστημίου Θεσσαλίας, άνοιξη 2020. From the course “Special Issues of Representations” at the Department of Architecture of the University of Thessaly in spring 2020. Translation: Anthi Kosma & yourtranslator
Savvidou Stella, Strangeness, 2020, Creative Commons License. https://savstelle9.wixsite.com/trac
«Το πρόβλημα του ζωγράφου δεν είναι το πώς να εισέλθει στον καμβά, αφού είναι ήδη εκεί (στο προεικονιστικό θέμα), αλλά πώς να βγει από αυτόν, με αποτέλεσμα να βγει από τα κλισέ, ξεφεύγοντας από το προβλέψιμο (του εικονιστικού θέματος).
The painter’s problem is not how to enter into the canvas, since he is already there (the prepictorial task), but how to get out of it, thereby getting out of the cliché, getting out of probability (the pictorial task).
[..]
Αυτή είναι η πράξη της ζωγραφικής, ή το σημείο καμπής της ζωγραφικής. Υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους η ζωγραφική μπορεί να αποτύχει: μία φορά οπτικά και μία χειροκίνητα. Μπορεί κανείς να παραμείνει μπλεγμένος στα εικονιστικά δεδομένα και στην οπτική οργάνωση της αναπαράστασης, αλλά μπορεί κανείς να καταστρέψει το διάγραμμα, να το καταστρέψει με το να το υπερφορτώσει τόσο ώστε να αποδυναμωθεί (που είναι ένας άλλος τρόπος να παραμείνει (ο ζωγράφος) στο εικονιστικό: θα έχει απλά ακρωτηριάσει ή κακοποιήσει το κλισέ …). Το διάγραμμα είναι επομένως το λειτουργικό σύνολο δηλωτικών και μη αντιπροσωπευτικών γραμμών και ζωνών, ευθείων πινελιών και χρωμάτων. Και η λειτουργία του διαγράμματος, η λειτουργία του, λέει ο Μπέικον, πρέπει να είναι «υποδηλωτική».
This is the act of painting, or the turning point of the painting. There are two ways in which the painting can fail: once visually and once manually. One can remain entangled in the figurative givens and the optical organization of representation; but one can also spoil the diagram, botch it, so overload it that it is rendered inoperative (which is another way of remaining in the figurative: one will have simply mutilated or mauled the cliche…). The diagram is thus the operative set of asignifying and nonrepresentative lines and zones, linestrokes and color-patches. And the operation of the diagram, its function, says Bacon, is to be “suggestive.”
[..] Read More
Το σχέδιο συχνά γίνεται κατανοητό ως μια γλώσσα.
Drawing often is perceived as a language.
Μια γραφή χωρίς φωνήματα. «Μιλά», μεταφορικά. A kind of writing without phonemes. It “speaks”, metaphorically.
Κατά τη διάρκεια ενός μικρού πειράματος, σε μια προσπάθεια να διερευνηθούν τα όρια του «σχεδιάζω», σχεδιάσαμε με τα μάτια κλειστά. During a small experiment, in an attempt to explore the limits of “drawing”, we draw with our eyes closed.
Χωρίς να βλέπω. Αναγκάζομαι αγγίζοντας να ψάχνω τα όρια του σχεδιαστικού χαρτιού, του «μολυβιού» και να χαράσσω γραμμές χωρίς να ξέρω προς τα που πηγαίνουν. Without seeing. I am forced to search the limits of the drawing paper, the pencil, and draw lines without knowing where they are going.
“Στα τυφλά», εκτός του οπτικού ελέγχου και εκτός ελέγχου γενικά στο πεδίο μιας «τυφλής ελευθερίας», ποιον να εμπιστευτείς; Και πως να αφήσεις τα χέρια ελεύθερα να κινούνται; “Blindly”, without being able to see and out of control, in general, in a field of “blind freedom”, whom do you trust? And how do you let your hands move freely?
Χωρίς να βλέπω. Ακούω. Ακούω εμένα, τxν δίπλα, τους δίπλα. Δεν ακούω τις φωνές τους, ακούω τις «μολυβιές» τους. Without seeing. I listen. I listen to myself, the Other, the Others. I don’t listen their voices, I am listening to their “pencils”.
Ακούω τους χτύπους στο χαρτί. Οι ήχοι των χαράξεων, κάθε γραμμή τώρα πια έχει το ήχο της. Άλλοι μακρόσυρτοι και άλλοι πιο σημειακοί. I am listening to the pencils beat on the paper. The sounds of the traces, now each line has its own sound. Some sounds are longer and some are more pointy.
Τα σχέδια μετατράπηκαν ξαφνικά σε κρουστά, σε γραφο-μηχανές. Θα μου πεις, έτσι ήταν από πάντα. Αλλά «εσύ δεν άκουγες». Drawings suddenly turn into percussions, into type-writers. You may tell me; “it’s always been that way. But “you never listened”.
Οι χαράξεις έχουν ένα ήχο, καλύτερα ένα χτύπο, και κάθε χτύπος αρχίζει να συσχετίζεται με τους χτύπους των Άλλων. Traces have a sound, even better, a beat. Each beat begins to relate with other beats.
«Χτυπώ», «απαντούν», «χτυπούν», «απαντώ». Ξανά και ξανά μέχρι που φτιάχνεται ένας ρυθμός, άρρυθμος και θορυβώδης. Ι “knock”, they “answer”, they “knock”, I “answer”. Again, and again until a rhythm is made, arrhythmic and noisy.
Τι είναι αυτή η συναυλία [κρουστών…] σχεδίων; What is this [percussion…] drawing concert?
Ένα σχέδιο τελικά ακούγεται. A drawing finally sounds.
Πριν το σχέδιο κατηγοριοποιηθεί ως παρτιτούρα, η καταγραφή μιας μουσικής που παράγεται από φυσικούς ήχους -σαν αυτής του Dieter Schebel- θα λέγαμε πως παράγει τη δική του μελωδία.
Before this drawing is categorized as a music sheet, someone can argue that the transcription of a music produced by natural sounds -like those of Dieter Schebel-, has its own voice-melody.
Το μολύβι γράφει-χτυπά, τα μολύβια χαράσσουν-χτυπούν, ακούγονται. Οι χτύποι των μολυβιών, δεν είναι σαν αυτούς των ρολογιών, ούτε ακριβώς, μα πιο κοντά σε αυτούς της καρδιάς και των καρδιογραφημάτων.
The pencil writes-beats, the pencils mark, beat and have their own sound. Pencil beats are not like watch beats, nor exactly, but similar to heartbeats and to cardiograms.
Απόσπασμα από γραφιστική συναυλία στο μάθημα «ειδικά θέματα αναπαραστάσεων: ιχνογραφίες και ιχνηλατήσεις» στην αρχιτεκτονική σχολή του Βόλου, 18 Φεβρουαρίου 2020.
Excerpt from a graphic concert in the lesson “Special Representations: Paintings and Traces” at the School of Architecture, University of Thessaly, 18th February 2020.
