Το σχέδιο συχνά γίνεται κατανοητό ως μια γλώσσα.
Drawing often is perceived as a language.
Μια γραφή χωρίς φωνήματα. «Μιλά», μεταφορικά. A kind of writing without phonemes. It “speaks”, metaphorically.
Κατά τη διάρκεια ενός μικρού πειράματος, σε μια προσπάθεια να διερευνηθούν τα όρια του «σχεδιάζω», σχεδιάσαμε με τα μάτια κλειστά. During a small experiment, in an attempt to explore the limits of “drawing”, we draw with our eyes closed.
Χωρίς να βλέπω. Αναγκάζομαι αγγίζοντας να ψάχνω τα όρια του σχεδιαστικού χαρτιού, του «μολυβιού» και να χαράσσω γραμμές χωρίς να ξέρω προς τα που πηγαίνουν. Without seeing. I am forced to search the limits of the drawing paper, the pencil, and draw lines without knowing where they are going.
“Στα τυφλά», εκτός του οπτικού ελέγχου και εκτός ελέγχου γενικά στο πεδίο μιας «τυφλής ελευθερίας», ποιον να εμπιστευτείς; Και πως να αφήσεις τα χέρια ελεύθερα να κινούνται; “Blindly”, without being able to see and out of control, in general, in a field of “blind freedom”, whom do you trust? And how do you let your hands move freely?
Χωρίς να βλέπω. Ακούω. Ακούω εμένα, τxν δίπλα, τους δίπλα. Δεν ακούω τις φωνές τους, ακούω τις «μολυβιές» τους. Without seeing. I listen. I listen to myself, the Other, the Others. I don’t listen their voices, I am listening to their “pencils”.
Ακούω τους χτύπους στο χαρτί. Οι ήχοι των χαράξεων, κάθε γραμμή τώρα πια έχει το ήχο της. Άλλοι μακρόσυρτοι και άλλοι πιο σημειακοί. I am listening to the pencils beat on the paper. The sounds of the traces, now each line has its own sound. Some sounds are longer and some are more pointy.
Τα σχέδια μετατράπηκαν ξαφνικά σε κρουστά, σε γραφο-μηχανές. Θα μου πεις, έτσι ήταν από πάντα. Αλλά «εσύ δεν άκουγες». Drawings suddenly turn into percussions, into type-writers. You may tell me; “it’s always been that way. But “you never listened”.
Οι χαράξεις έχουν ένα ήχο, καλύτερα ένα χτύπο, και κάθε χτύπος αρχίζει να συσχετίζεται με τους χτύπους των Άλλων. Traces have a sound, even better, a beat. Each beat begins to relate with other beats.
«Χτυπώ», «απαντούν», «χτυπούν», «απαντώ». Ξανά και ξανά μέχρι που φτιάχνεται ένας ρυθμός, άρρυθμος και θορυβώδης. Ι “knock”, they “answer”, they “knock”, I “answer”. Again, and again until a rhythm is made, arrhythmic and noisy.
Τι είναι αυτή η συναυλία [κρουστών…] σχεδίων; What is this [percussion…] drawing concert?
Ένα σχέδιο τελικά ακούγεται. A drawing finally sounds.
Πριν το σχέδιο κατηγοριοποιηθεί ως παρτιτούρα, η καταγραφή μιας μουσικής που παράγεται από φυσικούς ήχους -σαν αυτής του Dieter Schebel- θα λέγαμε πως παράγει τη δική του μελωδία.
Before this drawing is categorized as a music sheet, someone can argue that the transcription of a music produced by natural sounds -like those of Dieter Schebel-, has its own voice-melody.
Το μολύβι γράφει-χτυπά, τα μολύβια χαράσσουν-χτυπούν, ακούγονται. Οι χτύποι των μολυβιών, δεν είναι σαν αυτούς των ρολογιών, ούτε ακριβώς, μα πιο κοντά σε αυτούς της καρδιάς και των καρδιογραφημάτων.
The pencil writes-beats, the pencils mark, beat and have their own sound. Pencil beats are not like watch beats, nor exactly, but similar to heartbeats and to cardiograms.
Απόσπασμα από γραφιστική συναυλία στο μάθημα «ειδικά θέματα αναπαραστάσεων: ιχνογραφίες και ιχνηλατήσεις» στην αρχιτεκτονική σχολή του Βόλου, 18 Φεβρουαρίου 2020.
Excerpt from a graphic concert in the lesson “Special Representations: Paintings and Traces” at the School of Architecture, University of Thessaly, 18th February 2020.
