
Αυτό το ποστ αφορά τη χαρά και το παραξένεμα που έφερε μια “στενάχωρη” δημοσίευση. This post is about the joy and strangeness that occurred from a publication.
Για την ακρίβεια η χαρά και το παραξένεμα αφορούν στο πως η στενοχώρια που νιώθουμε και οι στενοί χώροι όπου ζούμε μετατράπηκαν σε λέξεις, σε εικόνες και, εν τέλει, σε κάτι από τέχνη. To be precise, the joyful and strange feelings emerged as a result of the way we managed to turn our sorrows and griefs into words, images and, ultimately, into a kind of art.
Ένα κείμενο του ιστολογίου, μαζί με κείμενα και εικόνες από το μάθημα «ειδικά θέματα αναπαραστάσεων» στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας την άνοιξη του 2020 σε συνεργασία με τη Φεδερίκα Μαρτελα έγιναν ένα κείμενο που συμμετείχε στο συλλογικό τόμo, “URBAN CORPORIS: UNEXPECTED”. A text of this blog, with texts and images from the lesson “Special Issues of Representations” at the Department of Architecture of the University of Thessaly in collaboration with Federica Martella formed an article which is included in the collective volume “URBAN CORPORIS: UNEXPECTED”.

Ένα βιβλίο αρχιτεκτονικής, τέχνης, φιλοσοφία και πολεοδομικών σπουδών που μέσα από διαφορετικές συμμετοχές διαπραγματεύεται τις αλλαγές που έφερε στην πραγματικότητάς μας η πανδημία του Sars-Cov2. A book of architecture, art, philosophy and urbanism to nourish the urban body. Through different contributions deals with the changing reality brought by Sars-Cov2 pandemic.
Το “στενάχωρο”, ξεκίνησε σαν ενα λυρικο κείμενο γύρω από τον αναγκαστικό εγκλεισμό που ακολούθησε το ξεσπασμα της πανδημίας του covid-19 την άνοιξη του 2020. Με αφορμή τη διπλή έννοια που έχει στην ελληνική γλώσσα το “στενάχωρο” [stenáchoro] ως “confined space”και ως “στεναχωρημένος” [steno-choriménos] δηλαδή “being distressed” εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στο φυσικό και τον ανθρωπολογικό χώρο. Πως τα κοινωνικά όρια εκφράζονται στα φυσικά όρια, αλλά και πως τα φυσικά όρια δομούν τις κοινωνικές σχέσεις. “Stenachoro” began as a lyrical text about the forced closure that followed the lockdown of the covid-19 pandemic in the spring of 2020. On the occasion of the dual meaning that ” stenáchoro ” has in Greek language [stenáchoro] as confined space” and as “saddened” [steno-choriménos] that is, “being distressed” examines the relationship between natural and anthropological space. How social boundaries are expressed in physical boundaries, but also how physical boundaries structure social relations.
Για την παρουσίαση των “στενάχωρων” ορίων χρησιμοποιείται βιβλιογραφική αναφορά ενώ σαν case study και δεδομένα-μαρτυρίες έχουν χρησιμοποιηθεί αποσπάσματα κειμένων και εικόνων που πραγματοποιήθηκαν στο μάθημα την περίοδο που εξετάζουμε. For the presentation of the ” stenáchoro” boundaries, bibliographic references are used while as a case study and data-testimonies, excerpts of texts and images that took place in the course the period we are examining have been used.
Τα κείμενα αυτά προέκυψαν αυθόρμητα στα πλαίσια ενός γραφιστικού-εικαστικού ημερολογίου που οι σπουδαστές/τριες είχαν να πραγματοποιήσουν. Τα αποσπάσματα που παρουσιάζονται εδώ, τα σχετικά με τον covid και το “στενάχωρο”, είναι εκφράσεις που περιγράφουν αυθόρμητα και “εκ του φυσικού” πτυχές της “αποκλεισμένης” καθημερινότητάς. These texts arose spontaneously in the lesson in the context of a graphic-visual diary that the students had to carry out. The excerpts presented here, about covid and ” stenáchoro “, are expressions that describe spontaneous and “natural” aspects of “excluded” everyday life.
