e topies [2020] no places [2018]

της Νικολέττας Πουλλή

ΑΠΡΙΛΗΣ 2020

Αναμφισβήτητα πια ζούμε σε μια ετεροτοπία. …

Ο κάθε ένας “καλείται” να μείνει μέσα – κυριολεκτικά και μεταφορικά με τις όποιες συνθήκες μπορεί να επικρατούν στο μέσα του καθενός.

Καλείται να κατοικήσει με έναν νέο – ίσως και ξένο για πολλούς- τρόπο.

Να στραφεί στο μέσα να δημιουργήσει νέους τόπους, να αγγίξει τη σφαίρα του φαντασιακού, να δημιουργήσει τόπους ουτοπικούς, σε ένα παρόν δυσοίωνο, σε ένα μέλλον μάλλον δυστοπικό.

«Τι μόνιμο θα αφήσει ο “προσωρινός” εγκλεισμός;» Αναρωτιέμαι.

Καθώς ελαχιστοποιείται το ανθρώπινο ίχνος, κάθε φυσική ανθρώπινη αλληλεπίδραση / διάδραση, και καθώς το αίσθημα συναισθηματικής ασφάλειας έχει χαθεί προ πολλού παραμένουν οι πρότινος τόποι ως τόποι δια μέσου της μνήμης και της ιστορίας ή μεταβάλλονται σε κάτι άλλο;

Με το πέρας της “παύσης” και την “ενεργοποίηση” και πάλι των πόλεων και των δημόσιων χώρων θα έχουν μεταβληθεί οι σχέσεις και οι τόποι; και ως προς ποια κατεύθυνση;

Η προσωπική ανασφάλεια που τρέφεται εδώ και καιρό, η ατομική και συλλογική συνείδηση ,που ήδη νοσούσε εκφράζεται τώρα – ή μάλλον μεταφράζεται – σε ένα συλλογικό πανικό (ή και υποχρεωτική απραξία).

Από τη μία το παρόν παρουσιάζεται/σερβίρεται απειλητικό και παραμορφωμένο και ως τέτοιο βιώνεται, το μέλλον δεσμεύεται δυσοίωνα.

Από την άλλη όμως τίποτα δεν είναι καταλυτικό και μη αναστρέψιμο όταν ο φόβος δεν κυριαρχεί.

Έχοντας στραφεί σε μια e-topia, μια ηλεκτρονική ουτοπία, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω όρους του υπολογιστή, δηλαδή πλέον, κοινές και καθημερινές λέξεις.

Ενώ πολλοί επιλέγουν το lock και ζητάνε το shut down, κάποιοι άλλοι είναι σε sleep mode (εδώ και καιρό), άλλοι ψάχνουν για το reset ενώ το μυαλό άλλων είναι ήδη στο restart.

Σε αυτές τις σκέψεις γύρω από το πριν και το μετά ίσως το ζητούμενο να είναι πότε και πώς θα καταφέρουμε ένα συλλογικό restart, δηλαδή μια επανεκκίνηση «από κοινού».

Έχει ενδιαφέρον με την σημερινή ματιά να παρουσιαστούν κάποιες σκέψεις, ερωτήματα, διερευνήσεις, διαπιστώσεις που παρουσιάστηκαν σε μια – χωρίς τέλος –  εργασία πριν περίπου 2 χρόνια.

Με αυτό το ίχνος, του ανολοκλήρωτου που εμπεριέχει πάντα η αναζήτηση και του άγνωστου που αφορά τα μελλούμενα, ξεχώρισα κάποιες από τις τότε σκέψεις.

Μια διαδρομή στο λαβύρινθο εκείνων των σκέψεων και των εννοιών, που  οδηγεί στο σήμερα και στη σύγχρονη πραγματικότητα.

[2χρόνια –σχεδόν-πριν]

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2018

– χώρος –  ποιος χώρος – αντίληψη – αντιληπτική διαδικασία – αισθήσεις –  εμπειρία – μνήμη – σώμα – σωματικότητα –  υπαρξιακή αναζήτηση – τόπος –  μη τόπος–

-Τι αναζητά ο άνθρωπος;

Να οικειοποιηθεί το περιβάλλον του και να αποδώσει σε αυτό κάποιο νόημα. Να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτό δημιουργώντας την ταυτότητα του. Βαθύτερο ζητούμενο είναι η δημιουργία της αίσθησης της συναισθηματικής ασφάλειας. Έχει ανάγκη ο άνθρωπος να δημιουργήσει και να κατανοήσει τον εσωτερικό του κόσμο και στη συνέχεια να τον εκφράσει. Η ανάγκη του για έκφραση του εαυτού είναι η εκδήλωση της ίδιας της ύπαρξης, είναι η ανάγκη του για επικοινωνία.

https://issuu.com/nip6/docs/________

Τόπος: ο χώρος με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπου το άτομο μπορεί να αναγνωρίσει και να ορίσει τον εαυτό του μέσω αυτού, να ενδυναμώσει την ταυτότητά του, να δημιουργήσει σχέσεις με άλλα άτομα και να βρει ίχνη του παρελθόντος με σημάδια διαδοχής.

Octavi Rofes_Beyond the invisible

Yesterday, I received this lovely catalogue.

Exposition: “Jo Milne. I don’t make predictions, only excuses“. Fundació Vila Casas, Barcelona 15/09 – 18/12/2016

Text: “Beyond the invisible: Painting and the estrangement of visualization in Jo Milne’s Art”  _ by Octavi Rofes 

On drawing, images, scientific and artistic representations. Between familiarity and desfamiliarization and other research methodologies. Exposition and text are both strongly recommended.

[..] It is not however, about retracing the path of a linear process to describe a “production line” of artistic objects, so much as about detecting the ruptures, the misunderstandings and changes in meaning propitiated by the emergence of elements differentiating from traditional conventions. 

[..] From here we understand a second essential point in the distinction which Milne estabes between the scientific and the artistic image: the former uses perduasive “falsehoods” to attain an increased degree of familiarity, whereas artistic echantments is, in constrast, a product of defamiliarization. 

[..] Milne suggests distinguishing the sciences inscriptions are produced of actions that are made material to become instruments of persuasion, the indexes of artistic intention give rise to material agents of enchantment. 

data and interpretations

This is a great post from brainkpickings.org   on poetic data illustration.  

Dear Data: A Lyrical Illustrated Serenade to How Our Attention Shapes Our Reality

A celebration of the infinitesimal, incomplete, imperfect, yet marvelously human details through which we wrest meaning out of the incomprehensible vastness of all possible experience that is life.

BY MARIA POPOVA

“Information is what our world runs on: the blood and the fuel, the vital principle,” James Gleick wrote in his indispensable history of how the age of data and human consciousness shaped one another. A generation earlier, the great theoretical physicist John Archibald Wheeler proclaimed in what remains the most resonant chorus to our age: “All things physical are information-theoretic in origin and this is a participatory universe… Observer-participancy gives rise to information.”What we measure, monitor, record, and attend to is what colors our view of life. And so it is that “observer-participancy” has become the hallmark — the chief currency, the focal lens — of our Information Age: The quality of our attention and the nature of its recorded representation have become the informational infrastructure of our reality.

In the spring of 2015, I wrote about Dear Data — a wonderful project addressing this dependency with uncommon lyrical elegance. In their yearlong correspondence,Giorgia Lupi, an Italian woman living in New York, and Stefanie Posavec, an American woman living in London, chose a weekly locus of attention, visualized their respective data points on the back of a postcard, and mailed these self-portraits in data across the Atlantic.

an obligation?

Sometimes we need to get lost, or (it happens that) we get lost because of fatigue. Since the last text on this blog I have been lost in many places. So here are some of the best references I came across lately.

They turned around image, time, the “eye” and the “capital”, fatigue and excess positivity. In other words, among others, they basically turn around the work of Byung-Chul Han.We have already mentioned his work in other posts  but these days I came across other works of his.

By clicking on the above images, you can also see some videos of Isabella Gresser. The first one is about him and the others are comments on image and the eye nowadays. Finally, I find the book “Ojos y capital” [eyes & capital] of Remedios Zafra. 

I hope you enjoy them. This post is probably another “obligation” I assign to myself.

Contemporary masochism and love for exposure, or feeling happy to share it with you? Unanswered questions.

Mudigkeitsgesellschaft – Byung – Ghul Han in Seoul/Berlin | Isabella Gresser

We no longer live on a disciplinary society controlled by prohibitions or commands but rather in an achievement oriented society that is allegedly free determined by the call of “yes we can”.

But this empowerment only initially creates a feeling of freedom, soon more compulsions are generated than with “you should”.

Yes, we presume ourselves to be free, but in reality voluntarily and passionately exploit ourselves until we collapse.

From this paradox situation, I would like to draw a radical conclusion that the project of freedom so distinctive of Western civilization has failed.

The excess of individual freedom proves to be an excess of the capital.

Buyng-Chul Han

Iris 2.0 | Isabella Gresser |2015

Improvistos in Athens

It was a pleasure having Alba on behalf of IMPROVISTOS in Athens.

Thanks to Sofia Tsiraki ,Alba had the opportunity to present aspects of improvisto’s work in the School of Architecture of the National Technical University of Athens.

Alba spoke about Improvisto’s projects, their main project “barrio obra -Revitalization of Mass Housing“-and about an important movement of collective groups of architects and other disciplines in Spain that are looking forward to combining and developing social actions, architectural projects and new ways for a co-design and participatory design.

Many questions were raised:

Where these houses empty? What kind of tools do you use? How people react? Is it possible? Why don’t we have social projects in architectural design classes/studios? When we are going to stop drawing big museums and other buildings in the schools of architecture? But isn’t it necessary to learn constructive details?

Alba also asked for similar architectural movements in Athens but what I loved more was her phrase: “University should be pioneer and promote innovative design for/with society.”

Design 1o1 Redux

Una buena amiga de Imprográfika participa y nos propone,

Design 1o1, un nuevo modelo educativo.

Μια καλή φίλη του Imprografika συμμετέχει και μας προτείνει το

Design 1O1 , ένα νέο εκπαιδευτικό μοντέλο.

¿Qué pueden tener en común una antropóloga de Sicilia, una científica ambiental de Australia, una arquitecta de Alger, un asesor de fotografía de Brasil y un diseñador gráfico de Bangkok?

Τι κοινό έχουν μια ανθρωπολόγος από τη Σικελία, μια επιστήμονας ειδική στα ζητήματα του περιβάλλοντος από την Αυστραλία, μια αρχιτέκτονας από το Αλγέρι, ένας σύμβουλο φωτογραφίας από τη Βραζιλία και ένας γραφίστας από την Μπανγκόκ;

Todas y todos comparten su pasión para el aprendizaje del diseño y de la arquitectura, tanto que desde el 2013 se han sumado a un increíble viaje al que siguen enganchados y cada vez más implicados.

Όλες και όλοι μοιράζονται το πάθος τους για την εκμάθηση του ντιζάιν και της αρχιτεκτονικής τόσο που από το 2013 έχουν μπει σε ένα απίστευτο ταξίδι στο οποίο συνεχίζουν προσκολλημένοι και κάθε φορά όλο και πιο αφοσιωμένοι.

Diffuse Creativity

 Diffuse Creativity  in Athens, reblog from pitsirikos.net

Δημιουργική Ασάφεια «Σε μια παρακμάζουσα κοινωνία, η Tέχνη, εάν είναι ειλικρινής, θα πρέπει επίσης ν” αντανακλά την παρακμή. Και, εκτός αν θέλει να προδώσει την κοινωνική της λειτουργία, η Τέχνη πρέπει να παρουσιάζει τον κόσμο ως ευμετάβλητο. Και να βοηθάει στην αλλαγή του.» – Ernst Fischer

arcotagente_lagaleriademagdalena

Imprografika presents ARCOTAGENTE , a project of lagaleríalamagalena 

“Arcotagente” is a call that takes place in parallel to the ARCO-International Contemporary Art Fair of Madrid, but against its exclusivity to participate as an artist or attend as audience, we want to make the event accessible to everyone. Thus, the condition for joining arctangent is to share the works on high quality (UP TO 5 WORKS BY ARTIST), so that the public can enjoy them and download them perfectly when they visit them, they have a creative commons license.

En Madrid, ten cuidado con donde pisas

15 febrero, 2015

de luzinterruptus con  Lola Martinez

Que Madrid tiene un problema higiénico con excrementos y fluidos de todo tipo es algo más que evidente, sólo hay que pasear por el centro de la ciudad para descubrir con desagrado, que si te despistas, acabas pisando cacas o salpicado de orina.

 

aisthesis

aisthesis is not the name of a specific reality, but rather the concept of a regime of experience that involves a certain mode of relating sensation, perception and meaning.

Jacques Rancière

No le vemos relación

reblog from http://blogs.elpais.com/

Por: Ángel Gabilondo | 03 de febrero de 2015

 

Lo que se dice con ostentación que no ha de hacerse es lo que con frecuencia se realiza. Precisamente por quienes lo pregonan. Y no deja de ser curioso que no le vean relación. Y no siempre es a los otros a quienes les ocurre. Quizá, a los propios ojos, no la tenga directamente, pero es llamativo hasta qué punto, habiéndola, nos cuesta encontrarla. Que haya quienes necesiten bien poco para establecerla no significa que a veces sorprenda oír hablar, oírnos hablar, de asuntos que nos desconciertan y alarman, y que bastaría con que nos fijáramos mínimamente para hallarlos en nuestro propio proceder.